"Λάγανον" δηλαδή --> λαζάνια - ζυμαρικά.

Ζυμαρικά, μια αγαπημένη λέξη για μικρούς και μεγάλους. Μια λέξη που συνδέεται με την διατροφή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Μια λέξη που είναι συνώνυμη με την νοστιμιά και την γεύση. Μια λέξη που έχει μύθους, θρύλους και ιστορία που αρχίζει από τα πανάρχαια χρόνια. Η ιστορία των ζυμαρικών ανάγεται στα πολύ παλιά χρόνια. Η πρώτη γνωστή αναφορά στα μακαρόνια χρονολογείται από το 1000 π.χ. στην αρχαία Ελλάδα. Η λέξη λάγανον ήταν μια πλακωτή ζύμη από αλεύρι και νερό, την οποία χρησιμοποιούσαν για την διατροφή τους οι αρχαίοι Έλληνες. Στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ότι ο Ήφαιστος έκανε ένα εργαλείο για να φτιάχνει «κορδόνια από ζύμη». Τον 8ον αιώνα π.χ. οι πρώτοι Έλληνες έποικοι που μετανάστευσαν στην Ιταλία μετέφεραν μαζί τους και το λάγανον το οποίο μετονομάστηκε σε Laganum που είναι τα λαζάνια. Τα δημητριακά, από τα οποία προέρχονται τα ζυμαρικά, καταναλώνονται από το 8000 π.χ., την εποχή δηλαδή που ο άνθρωπος άρχισε να καλλιεργεί και να καταναλώνει προϊόντα από δημητριακά. Ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν πως τα ζυμαρικά καταναλώνονταν από τους Αιγυπτίους και πως ήταν πολύ δημοφιλής τροφή στην Κίνα πριν περίπου 6000 χρόνια. Διαφορετικές πηγές αποδίδουν την προέλευση των ζυμαρικών σε διαφορετικούς λαούς, όπως οι Κινέζοι, οι Ετρούσκοι, οι Ρωμαίοι και οι Άραβες. Ο Μάρκο Πόλο θεωρείται ότι έφερε τα ζυμαρικά από την Κίνα πίσω στην Ιταλία το 1292 μ.χ., αν και οι Ιταλοί αρνούνται αυτήν την εκδοχή, μιας και τα μακαρόνια παράγονταν στο Παλέρμο της Σικελίας από το 1154 μ.χ. Συγκεκριμένα, στα περίχωρα του Παλέρμο παράγεται ένα ζυμαρικό σε σχήμα σπάγκου, το οποίο εξάγεται ακτοπλοϊκά τόσο στις χριστιανικές όσο και στις μουσουλμανικές χώρες. Έτσι διαλύεται και ο μύθος που έδινε τα πρωτεία όχι στη Νάπολη, αλλά στο Παλέρμο. Εκεί παράγονταν και αποξηραίνονταν τα ζυμαρικά σύμφωνα με την τυπική αραβική συνήθεια, καθώς οι νομάδες της ερήμου ήταν υποχρεωμένοι να τα διατηρούν αποξηραμένα κατά τη διάρκεια των μετακινήσεών τους. Η πρώτη σαφής ένδειξη ύπαρξης των ζυμαρικών ήταν κατά τον 12ο αιώνα, όταν ο Guglielmo di Malavalle περιέγραψε ένα πιάτο ζυμαρικών (macarrones sen logana) σε ένα γεύμα όπου παρευρέθηκε. Από τότε, υπάρχουν πολλές σαφείς ενδείξεις για την παρασκευή και κατανάλωση των ζυμαρικών, ειδικά στις περιοχές της Νάπολι και της Γένοα. Οι Ναπολιτάνοι έφτιαχναν μακαρόνια σε μικρά εργαστήρια που τα ονόμαζαν "La Pasteria", τα στέγνωναν σε σχοινιά στο δρόμο και τα πωλούσαν μέσα σε χωρέλια και όλα αυτά με τραγούδι και χορό με μαντολίνα και ταραντέλες. Τον 15ο αιώνα, γράφτηκε η πρώτη συνταγή για λαζάνια αλλά έως τον 17ο αιώνα, τα ζυμαρικά δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της διατροφής και καταναλώνονταν μόνο ως πολυτελές γεύμα ή ακόμη και ως γλυκό. Τα ζυμαρικά αποτέλεσαν μέρος της διατροφής των Ιταλών τον 17ο αιώνα όταν η εισαγωγή της τεχνολογίας στην παραγωγή των ζυμαρικών και η αύξηση της καλλιέργειας του σκληρού σίτου συνετέλεσαν στην εδραίωση των ζυμαρικών ως φτηνής και εύκολης τροφής για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Κατά συνέπεια, η σημασία των ζυμαρικών για την υγεία των λαών έγινε ακόμη πιο έντονη. Το 1800, οι δύο πρωτεύουσες του μακαρονιού (τόσο στην παραγωγή όσο και στις εξαγωγές) ήταν η Νάπολι και η Γένοα. Όμως, η μετάβαση από την φρέσκια πάστα στην ξηρή πάστα (για εμπορικούς λόγους) και η γεωπολιτική θέση του λιμανιού της Γένοα συνετέλεσαν στην διάδοση των ζυμαρικών παγκοσμίως. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε το θρησκευτικό έθιμο να φτιάχνουν γλυκά ζυμαρικά για τις λεχώνες καθώς υπήρχε η αντίληψη ότι χάριζαν δύναμη στη μάνα και το βρέφος. Τα έβραζαν σε γάλα και ζάχαρη και τα σερβίριζαν σαν σούπα ή σαν ένα είδος πουτίγκας. Στην Ελλάδα κάποτε όλα τα νοικοκυριά είχαν μεγάλη ποικιλία χειροποίητων ζυμαρικών στα κελάρια τους. Μερικά, όπως ο τραχανάς, ήταν ξερά ενώ άλλα καταναλώνονταν αμέσως μετά την παρασκευή τους. Υπήρχαν οι στριφτάδες, τα τουτουμάκια και οι γκοντζίδες τα οποία παρασκευάζονταν σε χωριά της Σπάρτης. Τα ζυμαρικά ήταν δημοφιλή και σχετικά ανέξοδα, με αποτέλεσμα να περιοριστεί στο ελάχιστο η χρήση του ρυζιού. Το ρύζι εμφανιζόταν κυρίως στο τραπέζι της Κυριακής ή τις γιορτές, είτε μαγειρεμένο σε ζωμό κρέατος και τοποθετούνταν σε μικρές φόρμες για διακοσμητικούς λόγους, είτε σαν γέμιση πουλερικών ή λαχανικών. Η πρόοδος της τεχνολογίας της παραγωγικής διαδικασίας επέτρεψε την αύξηση της παραγωγής και την μείωση των εξόδων, λόγοι που συνετέλεσαν στην αύξηση της κατανάλωσης των ζυμαρικών. Με το πέρασμα των χρόνων, η παραγωγή ζυμαρικών έπαψε να είναι χειροκίνητη και πέρασε στην πλήρη αυτοματοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας.

(http://www.ab.gr/2_products/index.php?ID=zymarika, http://www.nline.gr/?p=774)